جشن ِ پاییزی

امروز روز جشن وسط پاییز است، پانزدهم آبان ... و دیروز روز ِ یکی شدن ِ من با طبیعت بود...  

دوستی محبت کرد و دعوتمون کرده بود به زادگاه خانوادگیشون، خونه ای رو دیدیم که پدرش اونجا به دنیا اومده بود، به سبک خونه های اون منطقه با سقف شیوونی و خیلی قدیمی وُ اسرارآمیز... وَ ... خُب راستش جاهای بکر اینطوری من وُ دیوونه می کنه... وقتی به قدمت این خونه ها و خاطراتی  فکر می کنم که دیوارهای خونه حفظ کردند... اشک ها و خنده هایی که به خودشون دیدن، تولدها و یا مرگ و میرهایی که شاهدش بودند ... تمام ِ این ها برای من لذتی جادویی داره 

وَ دیروز برام این حس ها را داشت ... البته باید بگم که  ما وارد اون خونه نشدیم چون صاحبانش کسان دیگری هستند... و فقط از کنارش رد شدیم

 روز قبل از ساعت 9 کلاس داشتم تا 8 شب ... بعد این وسط تصمیم گرفته بودم که کیک هم درست کنم! (علاوه بر ناهار که قرار بود هر کس برای خودش ساندویچ درست کنه بیاره) 

 

خلاصه که کدو حلوایی خریدم برای اولین بار  توی شهر من اصلا کدو حلوایی یک خرید ِ معمول و متداول نیست ، درواقع اصلا تا قبل از اینکه توی اینترنت این همه تعریف و تمجید ازش ببینم ، نمی دونستم بقیه اینقدر مصرف می کنند ! خلاصه اینکه با ترس و لرز که خوب باشه یا نه، کدو حلوایی رو خریدم و جوز هندی رو هم ... از فروشنده پرسیدم چطور استفاده کنم، و وقتی رسیدم خونه سریع یه دونه شو انداختم تو یه کاسه آب تا ده دقیقه بعد رنده اش کنم ! که البته اونقدر کار داشتم که ده دقیقه تبدیل شد به یک ساعت و نیم بعدترش  ولی به نظرم اینطوری بهتر شد... رنده هم نکردم، با کارد داخلش رو تراشیدم و به اندازه ای که می خواستم (من عاشق ادویه ها و بو هستم، و این جوزهندی واقعا طعم بی نظیری می داد، هرچند به نظرم اونقدر قوی بود که بوی بقیه ادویه ها رو تحت الشعاع قرار داده بود ولی من دوست داشتم چون اونا هم اثرشون رو گذاشته بودن به هر حال... ولی کلا من عاشق این عطر و بو هستم) 

سیب زمینی های آب پز رو پوست گرفتم و رنده کردم، مطابق معمول چشمی کار می کردم  سیب زمینی + گوشت + سویا (عاشق طعم سویا توی کتلت هستم) و یه کم هم پیاز رنده کردم که آبش و گرفتم و فقط خودش رو زدم (دوست ندارم بوی گوشت بده) بعد هم تخم مرغ + زرد چوبه و یه کم نمک و فلفل... ساعت 9:30 کتلت ها آماده بود ولی تا بخوام شروع کنم به کیک پختن تا 10:30 - 11 طول کشید. 

وقتی رسیدم خونه خواهرم کدو حلوایی رو برید و تکه های کوچک ازش گذاشتیم تا بخار پز بشه (تجربه اولم بود چون بخارپز نداریم ولی خیلی دوست داشتم و باحال بود !) 

خلاصه که کدو حلوایی ها رو پختم و پوره شون کردم و گذاشتم تا بقیه شون هم بخارپز بشن و فریز کنم برای دفعات بعد   

دستور پخت (دستور هانی شف.. من  هل رو هم اضافه کردم بهش)

آرد : دو پیمانه 

تخم مرغ: 3 عدد 

شکر: 200 گرم (برای من میشه یه لیوان سر خالی)  

پوره کدو حلوایی : یک پیمانه (یا 200 گرم کدو حلوایی خام رو بردارید و بخار پزش کنید)

روغن: یک پیمانه 

ماست: سه قاشق سوپخوری  

گردوی خرد شده: 50 گرم

دارچین، هل و جوز هندی : یه کم از هر کدوم (من همیشه چشمی می ریزم ، این کیک هم با اینکه اولین بار بود درست می کردم ولی باز هم چشمی و مطابق سلیقه ی خودم ریختم، ولی هل رو خیلی بیشتر استفاده می کنم، از اون دو تا تقریبا یه قاشق چایخوری، شاید!) 

بکینگ پودر

آرد رو با بکینگ پودر و جوز هندی مخلوط می کنیم (الک کردن خیلی خیلی بهتره) و میذاریم کنار تا نوبتش برسه  

شکر و دارچین رو هم تو ظرف نسبتا بزرگی با هم مخلوط می کنیم، تخم مرغ ها رو بهش اضافه کرده و با همزن حسابی هم می زنیم...

ببینین این کیک خیلی خیلی آسونه و البته به همون نسبت هم کم پف می کنه! چرا؟ یه دلیلش اینه که سفیده و زرده از هم جدا نمی شن... پس اگر می خواید پف بیشتری داشته باشه، باید قالب طوری انتخاب بشه که سطح مقطع کوچکی داشته باشه تا ارتفاع کیک بتونه خودش رو نشون بده، شخصا زیاد غصه این چیزها رو نمی خورم ، طعم و عطر کیک برام خیلی مهمتره... البته طبیعیه که پف بیشتر موجب شادی بیشتر روحمان می باشد !  

من کیک پز دارم، پس قالبم همچین کوچیک هم نبود... برای اینکه بتونم پف بیشتر داشته باشم، تخم مرغ ها رو زیاد هم زدم... هل رو هم اضافه کردم، چون این دو تا عاملیه که باعث میشه بعدا کیک بوی تخم مرغ نده: هم زدن زیاد + اضافه کردن وانیل (به جای وانیل من همیشه هل اضافه می کنم مثل مامانم) 

وقتی خوب هم زدیم تا کرم و یه کم کشدا ر شد، ماست و روغن رو اضافه می کنیم. بعد پوره کدو حلوایی رو بهش اضافه می کنیم، در آخر هم  مخلوط آرد اینا ! رو کم کم  میریزیم و هم می زنیم، گردو ها رو هم ریختم توش، بعد هم که توی کیک پز گذاشتم تا بپزه 

عطر عالی ، و طعم بی نظیر و خاص ِ این کیک تضمین شده است  

دیروز تو جشن ِ پاییزی مون ،  همه کلی ازش استقبال کردن ... الآن دیگه خیلی طولانی شد، ادامه ش بمونه برای بعد